Kijken wordt zien en zien wordt inzien

“Verbeelding in steen“

Het werk van Ludovicus vindt haar oorsprong in een bijzondere kijk op de werkelijkheid. De beelden hebben een tijdloos karakter en sommigen zijn niet direct toegankelijk. Zijn manier van kijken reikt verder: kijken wordt zien en zien wordt inzien. Al zijn leven langt is hij gefascineerd door datgene wat achter de werkelijkheid verborgen ligt. In de eeuwenoude steen is hij op zoek naar de essentie, naar het wezen der dingen. Al kappend probeert hij zo een glimp van het “onkenbare“ te vangen. In zijn visie maakt de mens deel uit van een groter geheel, opgenomen in de eeuwige kringloop waarin alles met elkaar verbonden is. Zij vragen om vergeestlijking en verwijzen naar een dieper bewustzijn, door Carl Jung “ participation mystique“ genoemd.

Inspiratie vindt hij in de natuurlijke omgeving van zijn werkplaats. Zijn motieven zijn ontleend aan de (organische) architectuur maar doen ook denken aan oude culturen, zoals de Maya's, de Kelten, de Inca's en het oude Egypte. Zijn beelden zijn tempels, poorten en kathedralen, maar ook lichtdragers, lichtwezens en mandala's. Soms een eenvoudige bron waaruit de vogels kunnen drinken. De verbinding tussen hemel en aarde verbeeldt hij in vleugelwezens, vogelwezens en levensbomen.

Er is sprake van een universele thematiek. Hier zijn geest en materie met elkaar verwerven waarbij het de geest is die terug kan denken maar ook verder reikt en reist naar het rijk van morgen. De symmetrie van zijn beelden is noodzakelijk om een sacraal gevoel op te roepen. Het is een weerspiegeling van orde en harmonie die de toeschouwer als het ware dwingt tot een dieper bewustzijn. Vaak vormen zij een geheel met de ruimte waarin zij geplaatst of gefotografeerd zijn. Zij geven vorm aan de ruimte maar ook heeft de ruimte invloed op de beleving van het beeld.

Na zijn opleidingen in tuinarchitectuur en architectonische vormgeveving heeft Ludovicus zich een tijdlang beziggehouden met het ontwerpen waarbij de organische architectuur een centrale plaats innam. Alhoewel hij zich van 1989 geheel aan het beeldhouwen is gaan wijden, resoneert zijn vroegere scholing nog steeds met zijn visie en zijn beelden. In zijn werk transformeert de geometrische vorm zich vanzelf tot een meer natuurlijke, organische vorm en krijgt hiermee een natuurfilosofische en spirituele dimensie.

Werk in bezit van openbare instellingen, stichtingen, bedrijven, gemeenten en particulieren in binnen- en buitenland. Werk in opdracht, o.a. gedenkbeelden.

Ronald van Breemen en Ludovicus van Eijnatte